| Wat een reis ligt er achter me. Ja, we hebben wat mooie plekjes aangedaan de afgelopen jaren: felgekleurde herfstbossen in het Duitse Sauerland, de olijfboomgaarden van Toscane in Italië, droge en zinderende heuvelruggen in zuid Portugal en natuurlijk de schitterend blauwe zee rondom Kefalonia. En al dat moois en al die natuur heeft geholpen, zonder twijfel. Maar de werkelijke reis, die ging naar binnen. Toen ik mijn eerste driejaren groep, de Inner Core, startte, deden sommige deelnemers voor een tweede of zelfs een derde keer mee. Ik had daar natuurlijk geen mening over, want dat zou niet netjes zijn. Maar toch vroeg ik me af wat er met ze aan de hand zou zijn. Of, plat gezegd, wat was er dan niet goed gelukt die vorige keer? Mijn reis begon in 2011. Toen ik zonder haar ooit gezien of gehoord te hebben, me inschreef voor een workshop bij Taetske Kleijn. De titel van de workshop: De vlinder die dacht dat hij een rups was. No clue what so ever. Maar ik had het idee dat ik daar moest zijn. Om mijn bekvechtende hoofd en gekwetste gevoel uit elkaar te trekken en één van hen eruit te schoppen. Best apart eigenlijk om, zonder te weten waar je aan begint, je een hele week onder te dompelen in een proces waarvan je geen idee hebt wat het inhoudt. Ik kende niet eens iemand die hier ook aan had meegedaan. Die week zou mijn leven grondig veranderen. Woorden zijn zo apart. Die lijken van alles te kunnen beschrijven, maar toch missen ze altijd de finesse. Ik ben nog steeds getrouwd met dezelfde man, ik geef nog altijd Tao lessen, de meeste van mijn vriendinnen had ik toen ook al, en mijn kinderen natuurlijk. Mijn haar draag ik nu meestal los en mijn kleding neigen meer naar zwart. Maatje groter, ook, ja. En toch… Wat is er dan zo anders aan mijn leven nu? Ik zie het leven veel meer zoals het werkelijk ís. Dat lijkt misschien een niet zo veel zeggend zinnetje. Maar laat het me proberen uit te leggen. Als je je leven lang door een roze bril kijkt, ga je geloven dat softijs en sneeuw roze zijn. Als er vanaf het moment dat je bent gaan staan, een steentje in je schoenen zit, heb je het idee dat lopen en rennen pijnlijke activiteiten zijn. Met andere woorden: je hebt geen idee hoe het leven zou zijn zonder die bril en zonder die steentjes. Je hebt geen idee hoe jíj zou zijn zonder. Wie jij eigenlijk bent. Wie ben je, dan? Dat is dus de reis: dat ontdekken. Die allereerste workshop kom je al dingen van jezelf tegen waar je het bestaan niet van wist. Of dingen waarvan je overtuigd was dat ze zo zijn, maar dat bleek alleen maar je roze filter. Wie weet schuilt er wel een fervent wandelaar in je, als je je schoenen eens leeg kiepert. En nee, je gaat dan niet ineens lopen als een kievit, want je voeten moeten echt wennen. En soms verlang je stiekem naar dat steentje onder je voet, want daar ben je nu eenmaal aan gewend. En het geeft je een mooi excuus om die wandelvakantie af te slaan, want ja, lopen doet zo veel pijn, hè. En als je me nu dan vraagt: wie ben je, Akki? Dan kan ik je daar geen antwoord op geven. Dat is niet in woorden te vangen. Maar de vrouw die nu naar het leven kijkt, ziet dat sneeuw wit is en soms kan ze ervaren dat ze er een diepe verbinding mee heeft die veel verder reikt dan de kleur of de temperatuur ervan. Terwijl er ook nog altijd het besef is dat we twee totaal verschillende vormen hebben. De gedachten in dat hoofd zijn er ook nog altijd. Net als gekwetste gevoelens. Maar steeds vaker en soms wat langer is er het weten dat ik dat niet ben. Maar dat ik er wel voor kan zorgdragen. Door naar beide te luisteren. En door ze mee te nemen en te laten zien hoe het leven op dit moment er werkelijk uit ziet. En dan schuift het geruzie wat naar de achtergrond. Voert dat gevoel minder de boventoon. Dan is er vaak ook een zucht van verlichting. Want zo snel en simpel kan verlichting plaatsvinden. En soms verdiept ‘ie zich. Als de sluier nog iets verder wordt wegschoven. Dan stralen de kleuren met een grotere intensiteit en neemt de stilte tussen alle geluiden de ruimte in. Voor mij zijn het echter de dagelijkse momentjes van verlichting die mijn leven zo anders maken: dat ik het schelle van de puber boosheid beter verdraag, dat ik mijn gekwetstheid bloedserieus neem maar er geen willoze speelbal van ben, als ik die grote bek die me neersabelen wil aanhoor en kan zien welke boodschap er werkelijk onder ligt, waardoor er ruimte ontstaat voor een zachtere toon en voor wat er hier werkelijk, nu in dit moment zich afspeelt. Het wonder van het leven. In alle dagelijkse dingen. Groots in hun eenvoud en complexiteit. Daar horen gedachten en emoties ook bij. Ze horen bij het leven. En ze vormen een ingang die je kunt nemen. En als je die ingang neemt, zal je meer en meer ontdekken wie jij in de kern bent. Steeds opent die deur zich en steeds kan je kiezen: ga ik? Wat een reis. Een reis die twee maal drie jaar mocht duren. En die zich daarna ook nog voorzet. Een reis die begon met één enkele workshop. Afgelopen december heb ik met een Duitse collega zo’n zelfde workshop week gegeven. Nu zelf als trainer. In juli doen we hem nog een keer (in het Duits) en in november geef ik hem in het Nederlands. Dat die reis me ook brengt naar het zelf geven van die workshop, wie had dat destijds kunnen verzinnen? Ik dacht dat sneeuw roze was en lopen altijd pijn deed. Dat je dit leest, betekent dat jij op jouw reis bent. Ik zou het prachtig vinden als we samen nog wat verder optrekken. Misschien voel je wel kriebels om die week te volgen of een driedaagse op Terschelling of in de Randstad. Kom ervaren hoe het leven is en wie jij in de kern bent: kom mee verder op reis en meld je aan. Het leven is een eindeloos ontvouwen en opnieuw geboren worden. De reis gaat maar door en door. Bon voyage! |
